شعرتنهایی

آيا درتنهايي من كسي هست

 

امشب كه سقف بي ستاره اتاقم بر سرم سنگيني مي كند،

مانده ام كه از چه بنويسم. از آنهايي كه ديروز با من بودند و

امروز رفته اند يا از تو كه هميشه حرفهاي مرا مي خواني ؟

از چه بنويسم؟

از آسماني كه در حال عبور است يا از دلي كه سوت و كور است؟

از زمين بنويسم يا از زمان يا از يك نگاه مهربان؟ از خاطراتي كه با

تو در باران خيس شد يا از غزلهايي كه هيچ وقت سروده نشد؟

از چه بنويسم؟

از نامه اي كه هرگز به سويت نفرستادم يا از ترانه اي كه هرگز

برايت نسرودم؟ از چتري كه هرگز زير آن نايستاديم يا از بدرودي

كه هرگز آن را بر زبان نياورديم؟

اي عشق ناگزير! اگر قرار باشد بنويسم، بايد در همه سطرهاي

دفترم حضور داشته باشي. نفسهاي تو مي تواند برگ برگ دفترم

را از پاييز پاك كند.

نوشته شده در 20 اسفند 1388برچسب:,ساعت 22:2 توسط ازیتا| |

منو ببخش

منو ببخش!با توام! بله با تو كه در آينه نشسته اي و خيره به من نگاه مي كني.

مي دونم خيلي وقته كه بهت سر نزدم.ديروز حتي نامت رو هم فراموش كرده بودم.

حالا اومدم؛ مي خوام خوب نگات كنم. بذار منم توي آينه بيام!

منو ببخش! من هرگز با عشق بهت نگاه نكردم؛ من فقط ديگران رو ديدم.

منو ببخش! حق با توِِِست. تو هر روز قبل از آفتاب مي اومدي و بالشم رو با عطري

كه از فرشته ها گرفته بودي، خوشبو مي كردي و مي گفتي"بلندشو" اما پلكهام چنان

سنگين بود كه نمي تونستم بيدار بشم. من راه مي رفتم، حرف مي زدم، گريه مي كردم،

مي خنديدم، عاشق مي شدم،اما بيدار نبودم. من آماده ديدار نبودم.

منو ببخش! من هيچ وقت بهت نگفتم" دوستت دارم" . مي دونم دير شده اما هنوز

مي تونم با تو همسفر بشم. به ابرها بگو برند! درهاي آينه رو به رويم باز كن!

منو دوباره آغاز كن!

 

نوشته شده در یک شنبه 1 اسفند 1388برچسب:,ساعت 19:39 توسط ازیتا| |


Power By: LoxBlog.Com